Ruth Kaplan

• Tell us a little bit about your background. How did you first become involved in photography and what led to you working in this medium as an artist?

I grew up in Montreal where my parents settled after the second world war. My father worked as a commercial artist but always made time for his own painting and we were exposed to the day-to-day reality of this ... the commitment and the love of the craft which had a big influence on my life. Though drawn to painting originally, once I took my first photo courses, I found myself channeling the same energies into photography, spending hours in the darkroom and starting to look at photographs more deeply, beginning this lifelong journey. The camera became my chosen tool because of the way it connected me to the external world and stretched my reality. As a shy person (as many photographers are) this gave me balance and offered a path forward. But at the beginning it was a toss-up between photography and painting.

• How do you typically choose your projects?

Choosing a project seems to come about on its own ... not something I consciously decide to do. I photograph what I’m drawn to but what leads to a fuller project is when a narrative begins to unfold through a deeper relationship with the subject, the result of going back and back, putting the time in. There are certain themes that emerge consistently such as physicality, psychological undertones, a sense of theater in the everyday and transcendence but these can be applied to almost anything we fix our gaze on. To feel the pull of a larger body of work there needs to be intimacy and a revelation of some kind.

• The current issue of Lightreadings Magazine features your project “Bathers,” can you tell us about this project?

‘Bathers’ began in a local Toronto Y, observing the social bonding that occurs in the communal showers, a ritual generally considered private. That was the original spark which led to several trips to bathhouses, hot springs and hamams in several countries over an 11-year period. It was also a personal discovery for me to bathe in the co-gender, nudist pools in California and that experiential aspect was my guide as I continued. As both voyeur and participant I was able to share the sensuality but also the bizarreness.

• How does this project relate or differ from your other work?

Because of the amount of time I spent on ‘Bathers’, I was able to work out a lot of challenges surrounding privacy issues as well as visual approaches. Coming from a portraiture genre, the subjects were approached in a singular way at the inception but then I tried to work with larger scenes and more spatial depth when possible, moving away from portraiture with its direct gaze to more observational moments containing a natural intimacy. The following project, ‘Some Kind of Divine’ concerning the nature of faith and how one makes the leap into ‘believing’, has some overlapping themes but is more about a social dynamic, with movement and physicality, lit by flash, thus changing the visuals and creating a sense of spectacle.  Both projects share physicality and transcendence and were made with medium format cameras and black/white film.

After ‘Some Kind of Divine’ I began a long-term project about displacement – refugees seeking asylum in Canada in some USA/Canada border towns. Switching to digital cameras, working in color, photographing objects, rooms, landscapes, as well as people, and incorporating video and audio, was vastly different and called for new ways of working with the tools.

My current project, The Crossing, continues these themes, in the context of a small, irregular border crossing between NY state and Quebec, where asylum-seekers attempt to walk into Canada.

• Do you have a favourite image in this series? If so, which one and why is it the image that speaks to you most?

I have a few that are my favourites – I like the ones that have an inherent contradiction ... for instance, where the environment is idyllic and relaxing but the subjects look tense or the volume of a body is weighted and seemingly heavy but the reflections and water create a delicate lightness countering gravity.

• How the book came to be? Where did the idea for the book come from, and how long did you work on it?

It seemed natural to make a book after such a long project. Aside from the evolution of the work there was the simultaneous global revolution from analog to digital. The bather photographs were made in the last decade of the 20^th century (1991-2002). The subsequent presence of the world wide web, email and then cell phones, completely changed issues around privacy, image use and ownership. ‘Bathers’ was very much about the time it was created, which also influences how it is now viewed.

The technology of photobook-making also changed and books could be printed more reasonably with new marketing strategies. So, after 15 years I was able to make the book with Damiani as publisher taking about a year to make. I was very involved with all stages of the process and was thrilled to go to Bologna for the printing.

• Are you working on any other projects currently?

The Crossing, as mentioned above. It is about an illegal port of entry between NY state and Quebec, where refugees are attempting to enter Canada to claim asylum. This tiny area shows the intersection of many forces – the cab drivers from who shuttle the refugees, the border guards, the refugees, the rural, northern landscape, the night, the bus station and the road. It will form part of an exhibition called Northern Borders, in Fall 2023 at Plattsburgh State Art Museum, SUNY Plattsburgh.

Συχνά είναι δύσκολο να σας επιτραπεί να εισέλθετε στον προσωπικό χώρο κάποιου άλλου με την φωτογραφική σας μηχανή. Ειδικά αν δεν τους γνωρίζετε και σας ενδιαφέρει να τεκμηριώσετε το απόρρητο και τα συναισθήματά τους. Όταν κάνουν μπάνιο, γυμνοί και απροστάτευτοι, όταν εκφράζουν την πίστη τους ή όταν, ως πρόσφυγες, περιμένουν τις αρχές να τους επιτρέψουν την μεταναστεύση στον Καναδά. Αυτές είναι εμπειρίες που επιτρέπουν μια βαθιά ματιά στην ψυχή ενός ανθρώπου. Η Ruth Kaplan έχει έναν μοναδικό και με σεβασμό τρόπο να προσεγγίζει τους ανθρώπους και να τους βγάζει φωτογραφίες σε τέτοιες στιγμές.

• Πείτε μας λίγα λόγια για σας. Πώς ασχοληθήκατε για πρώτη φορά με τη φωτογραφία και τι σας οδήγησε να εργαστείτε με αυτό το μέσο ως καλλιτέχνης;

Μεγάλωσα στο Μόντρεαλ όπου εγκαταστάθηκαν οι γονείς μου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας μου εργαζόταν ως εμπορικός καλλιτέχνης, αλλά πάντα έβρισκε χρόνο για τη δική του ζωγραφική και ήμασταν εκτεθειμένοι σ’ αυτή την καθημερινή πραγματικότητα ... την αφοσίωση και την αγάπη του για την τέχνη, που είχε μεγάλη επιρροή στη ζωή μου.  Αν και αρχικά με τράβηξε η ζωγραφική, μόλις έκανα τα πρώτα μου μαθήματα φωτογραφίας, βρέθηκα να διοχετεύω την ίδια ενέργεια στη φωτογραφία, περνώντας ώρες στο σκοτεινό θάλαμο και αρχίζοντας να κοιτάζω τις φωτογραφίες πιο βαθιά, ξεκινώντας έτσι αυτό το ταξίδι ζωής. Η κάμερα έγινε το εργαλείο επιλογής μου, λόγω του τρόπου με τον οποίο με συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο και επέκτεινε η πραγματικότητά μου. Ως ντροπαλός άνθρωπος, (όπως είναι πολλοί φωτογράφοι), αυτό μου έδωσε ισορροπία και μου πρόσφερε ένα μονοπάτι προς τα εμπρός. Στην αρχή όμως ήταν μια αναμέτρηση μεταξύ φωτογραφίας και ζωγραφικής.

• Πώς επιλέγετε συνήθως τα projects σας;

Η επιλογή ενός project φαίνεται να προκύπτει από μόνη της ... δεν είναι κάτι που αποφασίζω να κάνω συνειδητά. Φωτογραφίζω αυτό που με ελκύει, αλλά αυτό που με οδηγεί στη δημιουργία ενός πληρέστερου έργου είναι όταν μια αφήγηση αρχίζει να ξεδιπλώνεται μέσα από τη βαθύτερη σχέση μου με το θέμα, αποτέλεσμα του να επιστρέφεις ξανά και ξανά, να αφιερώνεις τον απαραίτητο χρόνο. Υπάρχουν ορισμένα θέματα που αναδύονται σταθερά, όπως η σωματικότητα, οι ψυχολογικές αποχρώσεις, η αίσθηση του θεάτρου στην καθημερινότητα και η υπερβατικότητα, αλλά αυτά μπορούν να βρεθούν σχεδόν σε οτιδήποτε προσηλώνουμε το βλέμμα μας. Για να νιώσει κανείς την έλξη για τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου σώματος δουλειάς, πρέπει να υπάρχει οικειότητα και κάποιου είδους αποκάλυψη.

• Το νέο τεύχος του περιοδικού Lightreadings παρουσιάζεται το project σας ‘Bathers’. Μπορείτε να μας μιλήσετε για αυτό το project;

Το ‘Bathers’ άρχισε σ’ ένα τοπικό YMCA στο Τορόντο, όπου παρατήρησα τον κοινωνικό δεσμό που λαμβάνει χώρα στα κοινόχρηστα ντους, ένα τελετουργικό που γενικά θεωρείται ιδιωτικό. Αυτή ήταν η αρχική σπίθα, που οδήγησε σε πολλά ταξίδια σε λουτρά, θερμές πηγές και χαμάμ σε διάφορες χώρες για μια περίοδο έντεκα ετών. Ήταν επίσης μια προσωπική ανακάλυψη για μένα να κάνω μπάνιο στις πισίνες γυμνιστών στην Καλιφόρνια, και αυτή η βιωματική πτυχή ήταν ο οδηγός μου καθώς συνέχιζα. Τόσο ως παρατηρητής όσο και ως συμμετέχουσα μπόρεσα να μοιραστώ τον αισθησιασμό αλλά και την παραδοξότητα.

• Πώς σχετίζεται ή διαφέρει αυτό το project από το υπόλοιπο έργο σας;

Λόγω του χρόνου που αφιέρωσα στο ‘Bathers’, μπόρεσα να επεξεργαστώ πολλές προκλήσεις σχετικά με ζητήματα ιδιωτικότητας και οπτικών προσεγγίσεων. Προερχόμενη, ως φωτογράφος, από το είδος που λέγεται προσωπογραφία (πορτραίτο), προσέγγισα τα θέματα μου μ’ έναν και μόνο τρόπο στην αρχή, αλλά στη συνέχεια προσπάθησα να δουλέψω με μεγαλύτερες σκηνές και περισσότερο χωρικό βάθος όταν ήταν δυνατόν, απομακρυνόμενη από την προσωπογραφία με το άμεσο βλέμμα της, σε στιγμές βαθύτερης παρατήρησης που περιείχαν μια φυσική οικειότητα. Το επόμενο project, ‘Some Kind of Divine’ σχετικά με τη φύση της πίστης και το πώς κάποιος κάνει το άλμα προς το «πιστεύω», έχει μεν κάποια αλληλεπικαλυπτόμενα θέματα με το ‘Bathers’, αλλά αφορά περισσότερο μια κοινωνική δυναμική, με κίνηση και σωματικότητα. Η χρήση φλας αλλάζει την οπτική της εικόνας δημιουργώντας μια αίσθηση θεάματος. Και τα δύο projects μοιράζονται τη σωματικότητα και την υπέρβαση και έγιναν με φωτογραφικές μηχανές μεσαίου φορμά και ασπρόμαυρο φιλμ.

Μετά από το ‘Some Kind of Divine’ ξεκίνησα ένα μακροπρόθεσμο έργο για τον εκτοπισμό και τους πρόσφυγες που ζητούν άσυλο στον Καναδά σε ορισμένες συνοριακές πόλεις μεταξύ ΗΠΑ/Καναδά. Η μετάβαση σε ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, η δουλειά με έγχρωμο, η φωτογράφηση αντικειμένων, δωματίων, τοπίων, καθώς και ανθρώπων, και η ενσωμάτωση βίντεο και ήχου, ήταν πολύ διαφορετική προσέγγιση και απαιτούσε νέους τρόπους εργασίας με αυτά τα εργαλεία.

Το τρέχον project μου, ‘The Crossing’, συνεχίζει αυτά τα θέματα, στο πλαίσιο μιας μικρής, παράτυπης συνοριακής διέλευσης μεταξύ της πολιτείας της Νέας Υόρκης και του Κεμπέκ, όπου οι αιτούντες άσυλο προσπαθούν να περάσουν στον Καναδά.

• Έχετε κάποια αγαπημένη φωτογραφία από το ‘Bathers’; Αν ναι, ποια και γιατί είναι η εικόνα που σας μιλάει περισσότερο;

Έχω μερικές που είναι οι αγαπημένες μου – μου αρέσουν αυτές που έχουν μια εγγενή αντίφαση ... για παράδειγμα, εκεί όπου το περιβάλλον είναι ειδυλλιακό και χαλαρωτικό, αλλά τα θέματα φαίνονται τεταμένα ή ο όγκος ενός σώματος είναι φαινομενικά βαρύς, αλλά οι αντανακλάσεις και το νερό δημιουργούν μια λεπτή ελαφρότητα που αντισταθμίζει αυτή τη βαρύτητα.

• Πώς προέκυψε το βιβλίο ‘Bathers’; Από πού προήλθε η ιδέα για το βιβλίο και πόσο καιρό δουλέψατε πάνω σε αυτό;

Φαινόταν φυσικό να κάνω ένα βιβλίο μετά από ένα τόσο μεγάλο έργο. Εκτός από την εξέλιξη του έργου, υπήρξε η ταυτόχρονη παγκόσμια επανάσταση και μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή. Οι φωτογραφίες στο ‘Bathers’ έγιναν την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα (1991-2002). Η επακόλουθη παρουσία του ίντερνετ, του email και στη συνέχεια των κινητών τηλεφώνων, άλλαξε εντελώς τα ζητήματα σχετικά με την ιδιωτικότητα, τη χρήση της εικόνας και την ιδιοκτησία. Το ‘Bathers’ αφορούσε σε μεγάλο βαθμό την εποχή που δημιουργήθηκε, γεγονός που επίσης επηρεάζει και τον τρόπο με τον οποίο το βλέπει κανείς τώρα.

Η τεχνολογία της δημιουργίας φωτογραφικών βιβλίων άλλαξε επίσης, και τα βιβλία μπορούσαν να εκτυπωθούν πιο λογικά με νέες στρατηγικές μάρκετινγκ. Έτσι, μετά από 15 χρόνια μπόρεσα να κάνω το βιβλίο με εκδότη τον Damiani και χρειάστηκε περίπου ένα χρόνο να ολοκληρωθεί. Ασχολήθηκα πολύ με όλα τα στάδια της διαδικασίας και ήμουν ενθουσιασμένη που πήγα στη Μπολόνια για την εκτύπωση.

• Εργάζεστε σε άλλα projects αυτή τη στιγμή;

Στο ‘The Crossing’, όπως ανέφερα προηγουμένως. Μερικές ακόμη παρατηρήσεις σχετικά με αυτό. Το ‘Crossing’ αφορά ένα παράνομο πέρασμα μεταξύ της πολιτείας της Νέας Υόρκης και του Κεμπέκ, όπου πρόσφυγες προσπαθούν να εισέλθουν στον Καναδά για να ζητήσουν άσυλο. Αυτή η μικροσκοπική περιοχή δείχνει τη διασταύρωση πολλών δυνάμεων – των οδηγών ταξί που μεταφέρουν τους πρόσφυγες, των συνοριοφυλάκων, των προσφύγων, του βόρειου αγροτικού τοπίου, της νύχτας, του σταθμού λεωφορείων και του δρόμου. Θα αποτελέσει μέρος μιας έκθεσης με τίτλο “Northern Borders”, το φθινόπωρο του 2023 στο Plattsburgh State Art Museum, SUNY Plattsburgh.