eng
In Snow, Vanessa Winship’s latest monograph, we see that what’s not entirely comprehended is far more compelling than what is well understood. Perhaps that’s a truism, but it’s one that is rejuvenated and refreshed by each new and peculiar telling. This book is just such a revelation.
The origins of Snow lie in a commission (this from an artist who very rarely works on assignment, although Winship says she often approaches things “as if I have somehow been sent by someone”), but the photographer’s interest in what she found soon eclipsed anything that could properly be thought of as a “story.” So she made repeated trips to a particular landscape – and, notably, a particular season – in order to fathom what it was that had disconcerted her in the initial making of these photographs.
Winship is well known and highly regarded for her intimate portraits, but in Snow we experience a noticeable physical distance between the photographer and her subjects. What little the viewer can possibly grasp onto is the subtle repetition of the humblest elements of the earth. Collectively, the pictures come to embody the artist’s struggle to connect and to make sense of this place while ultimately acknowledging that she, like us all, is nothing but a stranger in this world.
This estrangement is echoed in a piece of fiction – by the poet and novelist Jem Poster – that’s woven through Snow. It tells of a female portrait photographer and her recalcitrant subject. But this character is not Winship, and the sitter is not someone in a Winship photograph. Poster’s is a fiction based on an imagistic construct – another beguiling layer in a complicated book that seeks always to expose the slipperiness of narrative and to destabilize easy readings.
gr
Στο Snow, την τελευταία μονογραφία της Vanessa Winship, βλέπουμε ότι αυτό που δεν είναι πλήρως κατανοητό είναι πολύ πιο συναρπαστικό από αυτό που είναι καλά κατανοητό. Ίσως αυτό είναι μια αληθοφάνεια, αλλά είναι αυτή που αναζωογονείται και ανανεώνεται από κάθε νέα και περίεργη αφήγηση. Αυτό το βιβλίο είναι ακριβώς μια τέτοια αποκάλυψη.
Η προέλευση του Snow οφείλεται σε μια ανάθεση (σ’ έναν καλλιτέχνη που πολύ σπάνια εργάζεται με αναθέσεις, αν και η Winship λέει ότι συχνά προσεγγίζει τα πράγματα «σαν να έχω σταλεί με κάποιο τρόπο από κάποιον»), αλλά το ενδιαφέρον της φωτογράφου για αυτό που βρήκε, σύντομα επισκίασε οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί τυπικά ως «ιστορία». Έτσι έκανε επανειλημμένα ταξίδια σε ένα συγκεκριμένο τοπίο – και, κυρίως, σε μια συγκεκριμένη εποχή – προκειμένου να καταλάβει τι ήταν αυτό που την είχε ανησυχήσει κατά την αρχική δημιουργία αυτών των φωτογραφιών.
Η Winship είναι γνωστή και εκτιμάται ιδιαίτερα για τα οικεία πορτρέτα της, αλλά στο Snow βιώνουμε μια αξιοσημείωτη φυσική απόσταση μεταξύ της φωτογράφου και των θεμάτων της. Το ελάχιστο που μπορεί να αντιληφθεί ο θεατής είναι η λεπτή επανάληψη των πιο ταπεινών στοιχείων της γης. Συλλογικά, οι εικόνες έρχονται να ενσωματώσουν τον αγώνα της καλλιτέχνιδας να συνδεθεί και να κατανοήσει αυτό το μέρος, αναγνωρίζοντας τελικά ότι, όπως όλοι μας, δεν είναι παρά ένας ξένος σε αυτόν τον κόσμο.
Αυτή η αποξένωση αντηχείται σ’ ένα κομμάτι μυθοπλασίας – από τον ποιητή και μυθιστοριογράφο Jem Poster – που υφαίνεται μέσα από το Χιόνι. Μιλάει για μια γυναίκα φωτογράφο πορτρέτων και το ανυπότακτο θέμα της. Αλλά αυτός ο χαρακτήρας δεν είναι η Winship, και ο καθήμενος δεν είναι κάποιος σε μια φωτογραφία της. Η μυθοπλασία του Poster είναι βασισμένη σ’ ένα φανταστικό κατασκεύασμα – άλλο ένα γοητευτικό στρώμα σε ένα περίπλοκο βιβλίο που επιδιώκει πάντα να εκθέσει την ολισθηρότητα της αφήγησης και να αποσταθεροποιήσει τις εύκολες αναγνώσεις.
- Publisher: Deadbeat Club Press
- 104 Pages
- Soft Cover
- Tritone & 4 Color Offset
- 7.5” x 9.85”
- ISBN: 978-1-952523-03-8
Purchase from:
